Momenten die ik nooit meer zal vergeten.
Gili Trawangan was erg relaxed. De dag dat we aankwamen was het meteen raak. We zijn in handen van een groepje Fransen beland die ook wel van een fiske hielden.
Overdags chillen op het strand, 's avonds een reggaeconcertje bijwonen van locals. Daarna lekker losgaan in de afterpartyclub. We maakten snel vrienden. Dit is eigenlijk de samenvatting van 4 wilde dagen.

Op 1 belangrijk detail na, dat mijn bezoek aan Gili onvergetelijk maakte. Ik leerde de 27-jarige beeldschone Andrea kennen. Deze Argentijnse bloem zag ik staan vanaf het begin dat ze aankwam op mijn eiland. Gelukkig had ik Ernesto bij om het ijs te breken. Hij gooide zijn vaderlandse charme in de strijd, en zette ons op de kaart. Niet voor lang, de dames waren gebroken van de reis dus gingen naar bed.

De volgende dag besloten Ernesto en ik het flink bont te maken, en we zochten een adres om goedkope rijstwijn te schaken. Urenlang hebben we geluisterd naar verhalen van een jongen die gevlucht is uit Jakarta en er nooit meer terug zou gaan. Dit had een interessante reden. Als kind zag de jongen iedereen om hem heen ijs eten, en als hij naar zijn vader ging om geld te vragen, zei zijn vader dat hij het moest doen met thee. Dit wierp zijn vruchten af, en hij gaf zijn ziel aan een bende criminelen. Samen met de groep kidnapten ze rijke mensen, om hun het geld af te nemen, ze neer de steken en het geld aan de armen te geven. Toen zijn maten in de cel gegooid werden kon hij net op tijd vluchten naar Bandung. Hier werd hij binnen 2 weken ook gezocht, dus vertrok hij naar Lombok. Toen ze hem in Lombok ook op het spoor waren gekomen, vertrok hij naar Gili Trawangan, waar geen politie aanwezig is. De jongen is wijzer geworden sinds hij weg is uit Jakarta en wil nooit meer op hetzelfde pad lopen als toen.

Nooit had ik verwacht dat de rijstwijn zo hard in zou slaan. Ik zwalkte terug naar mijn hotelkamer en schreef een tekst in mijn boekje (legendarisch). Aldaar tekende ik een tattoo op mijn linkeronderarm, om te laten zien aan mezelf dat ik nergens meer iets om gaf. Toen ik bij het grote feest aankwam begon ik te dansen als een gek. Ik had mijn kekke Nike Dunks aangetrokken om de dansvloer een goed te laten branden. Na een aantal battles met locals (ze zijn extreem flexibel) bleek dat ik de aandacht van 3 groepen meiden had verdiend. Een groep bestond uit een pot en een meid dioe danste alsof ze al 3 dagen op xtc stond te trippen. De andere groep bestond uit een meid die erg veel interesse had in Ernesto, en haar vriendin had een onuitputtelijke verhouding met pruimtabak. Als laatste was er het groepje met de 3 Argentijnse meiden.

Ik schatte mijn kansen in en ging stom genoeg voor de moeilijkste. Dit pakte erg voordelig uit toen er ineens Spaanse muziek werd gedraaid. Ik vroeg Andrea of ze mij kon leren dansen zoals ze dat in haar land zo goed kunnen. We schuifelden over de vloer alsof we het van kinds af aan aangeleerd hadden gekregen. We vertrokken toen de muziek al een geruime tijd voorbij was en besloten dat we de dag erna een date hadden.

De dag erna hebben we samen een vissenbad voor onze voeten genomen. Daarna een bezoekje aan het reggaecafe, en we zijn geeindigd op het strand. Hier hebben we met 2 koptelefoons naar mijn spacende muziek geluisterd en het was erg gezellig.

Helaas komt aan alle gezelligheid een eind wanneer een van de 2 vertrekt. Ik moest de dag erna de boot naar Lombok nemen samen met Ernesto, anders kwam mijn strakke reisschema in gevaar. Vanuit de relaxte vibes belande ik in een koude hel. Aangekomen op het vliegveld van Bali, na een reis van 12 uur, kwam ik erachter dat mijn ticket naar Makassar me 3x zoveel ging kosten dan ik had verwacht. Eenmaal in het bezit van een ticket bleek dat ik de terminal niet in mocht tot 05.00, en het was 20.00, besefte ik dat ik een gebroken man was. Ik besloot er het beste van te maken dus zocht een park met een mooi grasveld uit. Hier ging ik op mijn handdoek liggen en met koptelefoon en zonnebril op probeerde ik in slaap te komen. De muggen en mieren maakte het er niet makkelijker op, maar mijn filosofieboek liet me realiseren dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn.

Na een schaarse nachtrust en een korte vlucht kwam ik aan in Makassar. Dit was de plek waar mijn opa naartoe uitgezonden was in 1946. In het hotel leerde ik Kelvin kennen, een Canadese jongen van 18 jaar die 3 maanden geleden begonnen was met reizen en hoogstwaarschijnlijk de komende 2 jaar niet terugkeert richting huis.
Ik haalde hem over om mee te gaan naar Maros, 1 van de dorpen waar mijn opa op zijn verlofdagen heen mocht. Op de heenweg raakten we verzeild in een klein ongeluk. Een becak (fiets met bankje voorop) reed met volle vaart achterop ons busje. In Maros bezochten we een waterval en een grot. Ze hebben deze prachtige plek positief omgebouwd tot een soort speeltuin. Het was een geweldige dag.

De dag erop besloot Kelvin zijn plannen om te gooien, en met mij mee te gaan naar Malino. Hier zou een gigantische waterval zijn, wederom een plek waar mijn opa tot rust is kunnen komen tijdens het vechten tegen de Japanners. Om in Malino te komen namen we een busrit van 1 uur, nog een busrit van 1 uur en een ojek (motortaxi) van 20 min. De omgeving was verbluffend mooi. We kwamen in een vallei terecht waar we omsingeld waren door stijle rotskliffen van zeker 50 meter hoog. Hier woonde een 50-tal mensen in houten huisjes. Na een korte klim kwamen we oog in oog te staan met de waterval. Het bulderende geluid en de neveldouche waren de reis zeker waard.

Diezelfde avond stapten Kelvin en ik in de bus die ons afzetten in Rantepao, een dorp in het gebied ‘Tana Toraja'. Deze plek staat bekend om de traditionele ceremonies, waarbij dieren zoals buffels geofferd worden. We huurden brommertjes om de omgeving te verkennen. Het duurde niet lang voordat we compleet verdwaald waren, maar koppig als we waren, bleven we gewoon de weg volgen. We kwamen erachter dat we in de buurt kwamen van Palopo, een stad aan de kust van Sulawesi. We hadden dus meer dan 40km afgelegd. Hier merkten we niets van, want de omgeving was geweldig mooi. Ik ging met volle snelheid plat door de bochten, totdat... ik in de handen van politie viel. Niet veel later werd ook Kelvin van de weg geplukt. We waren flink de sjaak, want de politie kon geen Engels. We droegen geen helm, en bij mijn brommer ontbrak de voorrem en hij lekte benzine. Ook had ik geen rijbewijs bij. We moesten mee naar het bureau. We hadden maar 1 kans, omkopen die wouten!

Na een lang half uur zweten en onderhandelen kwamen we overeen met een bedrag van 50.000 IDR p.p. Dit komt neer op zo'n 4,60 per persoon. Nadat we de deal hadden gesloten werden we gedwongen om een fotoshoot te houden met de ambtenaren in functie. De mooiste pose was; De politie met hun vingers als peacetekens, Kelvin zittend op een politiemotor en ik schreeuwend in een walkie talkie. Helaas was het verboden om foto's te maken met mijn camera. Toen we eenmaal vrij waren reden we snel terug naar ons hotel.

De 2e dag besloten we te gaan liften. Dit was een geweldige ervaring, we zijn zeker 5x verdwaald. Aangekomen in BatuTumonga, boven op een berg, kon je over rijstvelden heen kijken en van de rust genieten. Deze kans kregen wij niet. Toen we aankwamen begon het 5 uur lang onafgebroken te regenen. Omdat ik mijn camera bij had werden we gedwongen om overdekt onze tijd door te brengen. We kwamen erachter dat er geen bussen meer reden naar ons hotel. We gingen er al vanuit dat we terug moesten lopen (ca. 25km). Ik hoorde een luid geronk uit noordelijke richting komen. Het was onze redding, een busje met 15 locals, maar nog net plek voor 2 lifters.

Ik zal een sfeerimpressie proberen te geven van de helse rit. We mochten achterin de bus instappen. De deur zat vast met een touw, eenmaal binnen moest ik een knoop verzinnen die bestend was tegen de trillingen die de bultige weg teweeg bracht. De plek waar we mochten zitten had geen stoelen, alleen een gladde versleten traanplaat-bodem met gaten waar water door naar boven kwam. We konden er niet overeind staan. Toen we 1 minuut onderweg waren was ik al 2x gevallen en lag ik met mijn rug op de grond, brullend van het lachen. Dit was al snel voorbij, want rondom mijn plek zaten haken en schroeven waaraan ik me lelijk kon openhalen. Er waren inmiddels al 3 locals aan te kotsen. Kelvin kreeg een stoel aangeboden, dus ik bleef alleen achter op de plek des doods. De manier om me staande te houden was in squad-zit, terwijl ik met beide handen een buis boven mij vasthield. De rit duurde 1,5 uur, en ik zag er flink tegenop. Ik gaf mezelf de keuze om òf zonder zeuren de rit voor lief te nemen, òf door de stromende regen naar het hotel te lopen. Dit maakte me heel even boos, totdat ik terugdacht aan een wijze les in mijn filosofieboek. Deze vertelde mij dat deze test niet de bedoeling had om mij pijn te doen, dus het had geen zin om boos te worden op de bus, de weg of de chauffeur. Ik besloot de rit te zien als een workout, en bedacht me dat de ronde buis die ik vast had ook vierkant had kunnen zijn, en dat zou meer pijn hebben gedaan. Achteraf vond ik het een geweldige ervaring.

De laatste dag in Tana Toraja wilden we beter besteden. We huurden opnieuw 2 brommers, en stippelde een route uit. We hebben dorpjes en rotsgraven bezichtigd en een aantal grotten bezocht. Ik heb nog nooit zoveel mensenschedels gezien als die dag. De grotten waren erg interessant, omdat daarin de grafkisten werden achtergelaten. Eén grot vergeet ik nooit meer. Kelvin en in hadden alleen 1 kleine zaklamp bij, en we hoorden overal gepiep van vleermuizen. Door kleine ingangen van een halve meter breed wisten we in een ruimte te komen waar het erg hol klonk, en dit wilden we onderzoeken. Na 2 minuten waren onze gedachten compleet omgedraaid, want we zagen in 1 oogopslag meer dan 10 spinnen. De grootste was 12cm groot, een dodelijke wolfspin met een klein lichaam en lange poten. We hebben ons onderzoek moeten afkappen, want door de aanwezigheid van de spinnen kwam de rest van de reis in gevaar.

Onze wegen scheidde in Rantepao, want ik nam de bus naar Palu. Wederom een interessante rit. De bus had geen airco, weinig beenruimte, kotsende locals en rotte stoelen. De rit zat vol met haakse bochten en duurde maarliefst 23 uur. Toen ik aankwam in Palu kwam ik zonder veel moeite bij het hotel aan waar ik 3 dagen zou verblijven. Ik vroeg aan de manager of ik iets kon doen vandaag, en ze raadde me aan om een dagje op het strand van Tanjung Karang te gaan chillen. Ik regelde een ojek om me erheen te brengen en me op te halen om 17.00u. Ik heb heerlijk gesnorkeld en in de zon gelegen. Het bezoek aan dit strand heeft me zeker 50 foto's gekost met locals die bijna nooit een blank persoon (urang putih) hebben gezien. De voornaamste reden dat ik hier kwam was dat ik afgesproken had met de rockband ‘Remy', die ik in Surabaya had leren kennen. Ik had sindsdien contact met Alldy, de 30-jarige drummer. Om 16.00u werden we herenigd, en we maakten plannen voor de avond.

Om 21.00u haalden ze me per auto op bij het hotel. Ze hadden captikus voor mij gekocht, een lokale drank waarover ze mij in Surabaya hadden verteld. Na 1 glas was ik flink aangeschoten. De omgeving was rustgevend. We zaten aan een soort boulevard, met uitzicht op de verlichtte stad en de zee. De volgende lokatie was het huis van Alldy. Hij woonde sinds 2 jaar samen met een 23-jarige Javanese meid met een gouden hart. Het is moeilijk te beschrijven hoe hun huis eruit zag. In Nederlandse termen zou het een krot genoemd worden, maar ik zag er de charme van in. Ik zag het als een plek waar liefde hun het dak boven hun hoofd verschafte, en daarmee waren ze tevreden. Later die avond bezochten we een vriend van Alldy, die diezelfde dag een ‘kuskus' heeft geschoten en bereid. Ik had geen idee wat het was, ze noemde het een soort koala. Het was niet speciaal, aangezien de kok enorm veel rode peper had gebruikt. Ik proefde niets van het vlees, maar merkte wel dat het niet afgehangen was. Het vlees was taai en zat erg vast op het bot. Weeeeh.. ik schrik me net kapot van een kakkerlak (5cm) die wild op me af komt gerend. Ik zit op de grond achter een pc en ik heb geen belang aan kakkerlakken die over mijn voet lopen.

Broeders,

Gegroet