Wat een wilde tijd!!

Ik zal beginnen met een kleine introductie en mijn reis door Java.

Het wordt een korter verhaal. Internet kost hier in Bali per 2 uur evenveel als mijn accomodatie. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen 1,5 week.

Er zijn meerdere redenen waarom ik naar Indonesië wou. Dit is de belangrijkste:

Mijn opa vertelde mij vroeger verhalen over Nederlands-Indië. Terwijl hij vertelde zat ik op het puntje van mijn stoel. Sinds hij 8 jaar geleden is overleden denk ik nog vaak aan hem, en hij komt ook geregeld voorbij in mijn dromen. Desondanks heb ik nooit het idee dat ik zijn graf moet bezoeken. Om te laten zien dat ik toch heel veel van hem hield, wil ik de plekken opzoeken waar hij als soldaat heeft gevochten voor zijn leven. Ook wil ik mijn oma en haar kinderen de plaatsen laten zien waar hij onderdak had, en waar hij op zijn verlofdagen heen mocht.

Mijn aankomst in Indonesië verliep niet voorspoedig. Om een visum te krijgen moet je een bewijs hebben dat je voordat het visum verloopt uit het land bent. Hiervan was ik niet op de hoogte, en ik werd bij de immigratiedienst tegengehouden. Ik moest zsm een ticket boeken voordat ik het land in mocht. Het was inmiddels 01.00, en de werknemers wilden naar huis. Met veel geluk kon ik alsnog het land binnen, maar ik moest beloven dat voor 17 november het land verlaten heb. Stiekem heb ik ook nog 2 liter alcohol over de grens weten te smokkelen :)

Mijn slaapplek was ergens in een hostel op de 19^e verdieping van een flatgebouw. Ze hadden geparfumeerde kussens waardoor ik heerlijk kon dromen.

Het belangrijkste wat ik wil bezoeken in Jakarta is Kota, het oude Nederlandse Batavia. Dit was een essentiële stad van Nederland tijdens de koloniale tijd. Ook is het een van de plekken waar mijn opa is geweest. Ik heb de haven ‘Tandjung Priok' bezocht waarvanuit hij met de ‘Grote Beer' terug naar Amsterdam voer. Rondlopend in het oude stadsdeel bezocht ik een uitkijktoren en kwam ik een oude Indonesiër tegen die Nederlands kon. Hij leidde me rond en liet me een vismarkt zien en een museum, gevestigd in een aantal oude Nederlandse huizen met witte muren en oranje dakpannen. De huizen waren prachtig, ongerenoveerd met sommige ongeschonden eikenhouten meubels en trappen erin. Op weg naar Cafe Batavia kwam ik de oude handelsbrug tegen, gebouwd door Nederlanders. Het Cafe was mooi ingericht, maar toen ik besefte dat een zwarte koffie al 3 euro kostte wou ik er snel weg.

Na de drukte van Ho Chi Minh City was ik toe aan rust. Dit ging ik niet vinden in Jakarta, dus vertrok ik de dag erna om 05.00 met de trein naar Bandung.

Dit bleek niet veel minder druk te zijn. ‘Wheels Deals' was het eerste wat in me op kwam toen ik straten vol met garages zag, met meer velgen dan auto's. Ik kocht een Engels-Nederlands-Bahasa Indonesia boekje om de taal onder de knie te krijgen. Na wat rondgelopen te hebben besloot ik ergens in een food court Mie Goreng te bestellen. Eenmaal daar begon het te stortregenen. Ik trok mijn plan en liep na de regenbui terug naar het station. De straten waren bedekt met een laag water, gemengd met een dikke laag olie. Mijn slippers en voeten waren blinkend van de zwarte motorolie toen ik bij het station aankwam. Ik kocht een ticket naar Yogyakarta en vertrok.

Om 23.45 kwam ik aan in Yogya, nadat ik 8,5 uur heb kunnen kakkerlakschieten in de trein. Ik had nog geen idee waar ik ging slapen. Een aardige local bracht me naar een hotel waar ik voor 5 euro kon overnachten. Toen ik wakker werd ging ik de stad in om wat souvenirs te kopen, zoals echte Batik, waar Yogya bekend om staat. Ook heb ik Fort Vredenburg bezocht, een van de mooiste musea in Indonesië tot nu toe. Op weg naar het station werd ik gestagneerd door 2 groepen scholieren die een interview met mij wilden om hun Engels te oefenen. Later die dag vertrok ik vanuit het vredige Yogya naar Surabaya.

In Surabaya kwam ik om 19.00 aan. Vanuit het station was het 2km lopen naar mijn hotel, maar ik had er wel zin in, ondanks de 25 kg aan bagage. Ik besloot in Hotel Paviljoen te overnachten, omdat het een Nederlands koloniale entree had. Ook de meubels in de kamers waren antiek. Het had een mooie binnenplaats met een tuin, maar geen internet. Ik besloot naar een winkelcentrum te gaan, maar nergens kon ik verbinding krijgen. Uiteindelijk kreeg ik in een chique hotel toch WiFi, dus besloot ik als bedankje een drankje te bestellen. Helaas was dit drankje 4 euro, ongeveer 40% van mijn dagelijkse bestedingspatroon. Hierdoor het avondeten mij aan de neus voorbij.

Later die avond leerde ik de Brit Jack kennen. Een voormalig piloot die nu adviezen gaf aan vliegmaatschappijen. Hij hoorde mij Indonesisch praten tegen een paar locals en zei dat ik nog een lange weg te gaan had. Hij zelf sprak de taal wel, na 11 jaar in Jakarta gewoond te hebben, en samen met hem heb ik mijn eerste woordcombinaties geleerd. Het gaat erg moeizaam, maar de uitspraak is vergelijkbaar met Nederlands en een vleugje Spaans.

Salamat Pagi/Sore/Malam = Goedemorgen/middag/avond

Permisi = Sorry

Terima Kasih = Dankjewel

Sama sama = Van hetzelfde

Nama saya Remy = Ik heet Remy

Saya tukang masak = Ik ben kok

Barapa itu mas = Hoeveel kost dat, vriend?

Saya memotret anda kuku? = Mag ik je nagels fotograferen?

Toen ik de dag erna opstond besloot ik wat rond te gaan wandelen in het oude stadsdeel. In het busje er naartoe leerde ik Riza kennen, een 16-jarige, goed Engels sprekende scholier. Hij leidde me rond door het oude vervallen deel van de stad. Ook liet hij me een oude gevangenis zien waar de Nederlanders de ongehoorzame Indonesiërs in opsloten. Onderweg naar het hotel leerde ik 2 jongens uit Kalimantan (Borneo) kennen. Iets later zag ik een grote rituele parade, en werd ik uitgenodigd om te genieten van hun spijzen. Ze hadden vage gelei-achtige cakejes en veel fruit.

Aangekomen bij het hotel leerde ik Marshall kennen, een 45-jaar oude Australiër. Hij deed me denken aan mij, als ik zo door zou gaan met mijn denkwijze als afgelopen jaar. Hij haatte zijn land van afkomst en vond de inwoners arrogant en macho. Ook vond hij reizen met een Lonely Planet dom, zei dat je beter internet kon gebruiken. De man was zo hypocriet als een spiegel. Alles wat hij slecht/dom vond kon gereflecteerd worden met zichzelf. Hij gaat over een tijdje trouwen met een 22-jarige Balinese jongedame.

Tijdens het gesprek met Marshall kwam er een band uit Sulawesi aan in ons hotel. De band bleek ‘Remy' te heten, en ik kreeg een gratis cd van ze. De rest van de avond heb ik met hun gepraat, en hun hebben wat liederen gezongen. Ik heb met ze afgesproken in Palu (Hammer City) in Sulawesi. Toen ik de dag erna opstond besloot Jack mij te trakteren op een lunch in een warenhuis. Dit was heerlijk, en hierna vertrok ik per bus naar Probolinggo. Dit duurde 4,5 uur, en tijdens de reis kwamen er steeds muzikanten binnen met gitaar om liedjes te zingen. In Probolinggo werd ik afgezet bij een reisbureau, die mij een reisje aanbood naar de bestemming waar ik al heen wou; Gunung Bromo, een actieve vulkaan in Oost-Java. Ze brachten mij naar een dorpje bij de vulkaan en kreeg ik een slaapplek en ontbijt. De dag erna vertrokken we om 04.00 naar de vulkaantop om de zonsopgang te bekijken.

Hier stuitte ik op zo'n 500 toeristen met hetzelfde idee. Ik baalde en kon niet meer genieten van de natuur. Ik haat mezelf daarvoor, want de mensen die daar zijn hebben niet de intentie om mijn dag te verknallen. Ik doe het mezelf aan.

Na terugkomst bij het hotel vertrokken we terug naar Probolinggo, om op de bus naar Denpasar (Bali) te stappen. Ik besloot mijn ticket te veranderen naar Lovina aan de noordkust. Hier schijnt een relaxte sfeer te hangen die ik nu niet meekrijg omdat ik in een internetcafe hang.

Mijn excuses dat ik de tekst niet controleer op spelfouten, ik denk dat ik mijn tijd beter moet besteden nu ik hier ben.

Gr'z