1 Viëtnamese Dong = 0,0000368632

1 Euro = VND27.127,29

Door de temperatuurswisseling waren we niet capabel om een leuke naam te verzinnen voor de geldeenheid.

Het is ons niet gelukt de planning te realiseren die we voor ogen hadden.

We hadden in Bei Jing tickets aangeschaft voor de Reunification Line, een treinverbinding tussen Hanoi en Ho Chi Minh City (04-10/06-10). Ook hadden we een retourvlucht Ho Chi Minh City - Phu Quoc (07-10/12-10) online geboekt. We hadden dus een strak schema.

Vanaf het moment dat we in Hanoi aankwamen waren we verbaasd dat er zo weinig mensen sterven aan verkeersongelukken. De brommertjes en fietsers vliegen rakelings langs onze taxi af, nadat we een overstekende opa nèt missen. Brommertjes komen je op je eigen weghelft tegemoed, en voorsorteren is nieuw voor ze.

Het hostel waar we gereserveerd hadden voldeed aan onze verwachtingen. Er stond een lekker koud biertje op ons te wachten toen we er aankwamen, en via WiFi kon ik een enkele vlucht voor 1 persoon naar Jakarta boeken. Ik heb besloten Indonesië te verkennen, omdat ik er weinig verwachtingen van heb. Het is een raadsel wat me daar te wachten staat.. Yiiiaaaahoeeww!!

De morgen erop stonden we iets te laat op, waardoor er stress heerste. Ergens in Hanoi moesten we de tickets voor de trein ophalen, en hij vertrok om 19.00. Toen we aankwamen in de juiste straat konden we nergens het kantoor vinden. Zo snel mogelijk hebben we toegang tot het internet gevonden om het exacte adres te vinden, en het bleek ergens op de 3^e verdieping te zitten in een gebouw achter een gebouw.

In bezit van de tickets liepen we richting het oude stadsgedeelte, en we hadden geluk. Hanoi was die week 1000 jaar oud geworden. Overal hing de vlag uit en mensen gingen zingend en dansend over straat. Wij besloten gezellig mee te doen, na onszelf te versieren met een sticker op de wang.

Later die dag haalden we onze backpacks op die we eerder die dag naar de 8^ste verdieping van het hostel hadden gebracht.. met de trap. We namen een taxi naar het station en stapten in de trein die ons naar Ho Chi Minh City zou brengen. Binnen een paar uur hadden we, in de trein, door middel van Vodka wat Duitse vrienden gemaakt. Nadat 3 verschillende cabines in onze coupe hadden gesmeekt of het wat zachter kon, besloten we de avond af te sluiten. Ze waren gewoon jaloers!

Ik lag nog geen 30 minuten in bed of ik stootte mijn hoofd tegen de muur, omdat de trein een noodstop maakte. Alles viel van ons tafeltje af, niemand wist wat er gebeurde. Omdat we wat gedronken hadden konden we niet stilstaan bij wat er gebeurd was, dus vielen we weer in diepe slaap. 's Morgens werden we wakker met het nieuws dat we al 7 uur stil stonden.

Van alle kanten kwamen de verhalen ons om de oren gevlogen. De treinrails zou gebroken zijn en ze zouden er morgen pas aan kunnen beginnen. Een ander zei ons dat we om 17.00 weer zouden doorrijden. Nog iemand anders zei dat er binnen 2 uur bussen kwamen om ons naar een station verder naar het zuiden te brengen om daar weer verder te kunnen treinen. We wisten niet wat er aan de hand was, dus besloten Sjors en Lejo samen met wat Duitsers naar het dichtsbijzijnde internetcafe te gaan. Ik waakte over de spullen, voor het geval dat de trein zou vertrekken.

Toen ze terug kwamen trokken we binnen 5 minuten ons plan. Het nieuws had ons op de hoogte gebracht van enorme stormen en natte overstomingen. Er bleken al 5 provincies getroffen te zijn, met 13 doden en 10 vermisten. 40.000 man geëvacueerd, en het leger werd ingezet. Door dat laatste besloot ik mee in te stemmen om de eerste vlucht naar Ho Chi Minh City te boeken. Een zure 78 euro bovenop alle andere extra kosten. Ook boekten we een hotel voor die avond, zodat we de dag erop 's morgen fris naar het vliegveld konden. Die avond was er een om niet snel te vergeten.

We zijn ergens gaan eten, waarna we 10 liter bier en 1 liter Vodka insloegen voor slechts 10 Euro. Later die avond sloeg de vodka flink terug. Wij introduceerden de Duitsers aan het drankspel Kingzen, met aangepaste regels.

Wij hebben de Duitsers zo ver gekregen om elke keer voordat ze een slok mochten nemen de zin ‘Ik ben een vieze kleine meid' op te zeggen. Hun kregen ons zo ver om in Duits dialect ‘Ich wil di unbedänkt von hintern haben' te zeggen. Verzin zelf maar wat het zou betekenen (daarvan is geen sprake geweest).

1 van de Duitsers was zo dronken dat hij het 2^e rondje niet meer mee kon doen. Een van de andere 2 Duitsers ging samen met ons door het hotel rennen om rond 02.30 in het zwembad te springen. Daarna zijn we in onze boxer op zoek gegaan naar een sauna, maar die bleek buiten het hotel te zijn. Na een tijdje halfnaakt over straat gelopen te hebben vonden we de sauna. Helaas bleek de sauna defect te zijn, wel deelden ze opgemaakte dames uit. Hier hadden we alle 4 geen trek in.

De dag erna kwamen we net op tijd voor het ontbijt. We namen hierna de taxi naar het kleinste vliegveld wat we ooit gezien hadden. Aangekomen in Ho Chi Minh City waren de rapen gaar. We hadden onze vlucht naar Phu Quoc gemist, vanwege vertraging, en Vietnam Airlines wou het niet terug betalen. Ondanks dat ik 3 dagen eerder vanuit de trein liet weten dat ik het ticket naar 3 dagen later wou verzetten. Wel konden we voor 25 euro een nieuwe vlucht boeken voor een dag later. De brief naar mijn reisverzekering is al onderweg.

Na lang zoeken een hostel voor $7 per persoon incl ontbijt. Iets later toverden we een terras van het restaurant waar we aten om in een lompe discotheek. Dit dankzij Ulli, die een USB-stick bij had met o.a. Limp Bizkit, die we aan mochten sluiten op hun apparatuur. In de gezellige straten van de drukke stad dronken we wat cocktails en werden we herenigd met wat andere gedupeerden uit de trein. De avond was vroeg voorbij, want wij mochten niet nòg een vlucht missen.

De vlucht naar Phu Quoc vond plaats in een vliegtuig met net 100 plaatsen, het was een schattig ding. Vanuit het vliegtuig zagen we de witte stranden en lichtblauwe kustlijn al liggen. Het was er zeker 30 graden. Het hotel waar we verbleven was van kennissen van Sjors. Een Nederlandse man met zijn Viëtnamese vrouw. Een mooi, schoon hotel met 10 kamers en een privestrand. Helaas stond het strand vol met illegale woningen van Viëtnamezen die op het strand scheten.

Toen we de morgen erop ontwaakten stonden er 3 semi-automatische brommertjes voor ons klaar. Hun brachten ons via de kust naar het meest zuidelijke puntje van het eiland. Daar in de buurt hadden Sjors' kennissen een kleine villa staan met mangobomen, bananenbomen, cashewnootbomen en papajastruiken. We bezochten een van de mooiste stranden van het eiland, maar ik vond er weinig aan. Westerse boel. Op de terugweg moesten we met de brommertjes door flinke modderpoelen rijden, en ik verloor de strijd met een plakkaat modder. Hij zoog met zijn vacumeerkrachten mijn slipper van m'n voet, de eikel.

De 9^e gingen we mee op een boot om langs de 11 eilandjes ten zuiden van het eiland te varen. Bij 3 eilanden kregen we de kans om te snorkelen, aangezien er veel koraal zat. Dit was de eerste keer dat ik een zwembril, een snorkel en flippers aan kreeg. Na een kleine uitleg van Sjors en Lejo sprong ik in het water, en zwommen we 100 meter richting de kust. Ik was bekaf en kreeg mijn bril niet op. Ik bedacht mezelf dat ik nooit had gezwommen op plekken waar ik niet met mijn voeten aan de grond kon. Lejo en Sjors gingen hun eigen weg. Toen ik probeerde te snorkelen kreeg ik water in mijn snorkel en raakte ik in paniek. Ik kwam erachter dat mijn a-diploma 5 jaar geleden vervallen was, watertrappelen was zelfs moeilijk. Ik haat het om dit toe te geven, maar ik heb een adembenemende angst voor de oceaan. Alhoewel dit wel een van de mooiste dingen was die ik ooit heb gezien. Na 100 meter teruggezwommen te hebben, en met zeker een liter zeewater in mijn longen, klom ik aan boord van het schip. Ik besloot mezelf niet te haten voor deze gefaalde actie. Wanneer ik de kans krijg ga ik keihard oefenen met snorkelen, ik moet die angst overwinnen!

Hierna volgden 2 dagen met flinke regen en storm.

Felix had besloten dat hij ons op kwam zoeken op Phu Quoc. Toen hij aankwam wat de regen minder geworden, maar nog steeds nat. We huurden met z'n vieren brommertjes en reden naar het noorden. Vanwege de regen waren veel wegen veranderd in modder, wat het crossen alleen maar leuker maakte. We bezochten geisoleerde dorpjes en de kinderen kwamen naar de straat rennen om naar ons de zwaaien en hun eerste woordjes Engels te delen. Na ergens een ontbijtje gescoord te hebben van een man op een broodje die motors verkocht. :L De motors waren niet te eten.

We konden vanuit het uiterste puntje van Phu Quoc Cambodja zien liggen. Ook zijn we nog ergens in een uitkijktoren geklommen. We waren helemaal doorregend en besloten terug naar het hotel te gaan. Aldaar stond er een Viëtnamees feestmaal voor ons klaar, wat de vrouw van de eigenaar voor ons had klaargemaakt. Na ons helemaal bol gegeten te hebben gingen we slapen. De dag erna 's morgens nog wat goede diepgaande gesprekken met Felix gehad, en daarna naar Ho Chi Minh City gevlogen. De ervaring van Phu Quoc was mooi en leuk, maar omdat het komende 20 jaar enorm uitgebuit gaan worden door toerisme, hoef ik er persoonlijk niet meer naartoe. Het gaat een nieuwe Phuket worden, het vliegveld werd al uitgebreid met 7 gates.