Currency: Yuan

1 Euro = 8,98 Chengskes

Duration of stay: 5 days

Er was 1 grote verandering zichtbaar toen we China intreinde. In plaats van kale vlakte werd de omgeving groen en bergachtig. Het landschap was prachtig. Allemaal landbouw op steile heuvels en hier en daar een tunnel. Voordat we het door hadden reden we Beijing binnen, of beter gezegd, Bei Jing.

De eerste opgave was zo goedkoop mogelijk naar het hostel komen. Met mijn bargaining skills wist ik een taxi te regelen voor slechts 115 Chengskes, ofwel 13 Euro. Achteraf bleek dat 20 sjeng al teveel geweest zou zijn.

We hadden een aantal doelen in China. We wilden de Chinese muur bewandelen, de Verboden Stad bezichtigen, lokale spijzen eten, een keer uitgaan en ik wou een notebook aanschaffen. Ook wilde ik menne maet Bob Prinsen meeten, die een half jaar werkt in Bei Jing. Daarna moesten we z.s.m. naar Viëtnam omdat alles daar goedkoper is. Alle doelen zijn behaald, behalve de laatste. Laten we beginnen bij het begin..

Het hostel waar we de eerste 3 dagen zouden verblijven had ik met mijn domme kop een dag te laat geboekt, waardoor we de 1^e dag een andere accomodatie moesten vinden. We vonden al snel een crappy hotel met gedeelde douche en wc zonder slot. Lees: 2 pisbakken + 2 gaten in de grond om te kakken, en ergens in de hoek een sproeier om te douchen. En uitgerekendtijdens mijn douchebeurtkomt er een dronken Chinees binnenlopen.

Om de schrik weg te drinken besloot ik een goedkope fles drank te halen. Dit lukte al snel bij een sigarettenwinkel. Ik had de keuze uit 1 fles. Naar spiritus smakende bocht van 56% voor maarliefst 8 sjeng, 90 Eurocent.Uitermate geschikt voor deze avond. Het hotel waar we zaten bleek een dakterras te hebben. Hier hebben we een avondje lekker doorgetrokken met kaarten, drinken en genieten van het geluid van fietsbellen. De dag erna werd ik wat sloom wakker en besloot ik een Aziatische snor te nemen. Dit betekend dat je alleen de 2 uiteinden van je snorretje laat staan. Al snel merkte ik dat mijn hand-snor coördinatie niet klopte en was mijn snor verdwenen. Snorloos voelde ik me onmachtig. Ik durfde het bijna niet te laten zien aan Sjors en Lejo, dus hield ik er een handdoek voor toen ik de badkamer uit kwam. Het was natuurlijk te voorspellen dat ik 3 dagen lang de bijnaam ‘schaamlip' droeg.

Door contact te zoeken met Bob kwam ik een elektronicazaak op het spoor genaamd Suning. Maar omdat de vertaling van Chinese tekens naar Engels hier niet altijd klopt kon ik geen winkel vinden die zo heette. Toch vonden we een gigantisch warenhuis waar ze op alle 5 verdiepingen notebooks verkochten. Mijn oog viel op de lelijkste, maar goedkoopste laptop van Emachines. Dit bleek een dochtermerk te zijn van Acer, en voor 1950 Chengen was hij van mij. Ook vond ik een compacte externe harde schijf van 1TB voor een weggeefprijsje.

Terwijl ik aan het shoppen was vonden Sjors en Lejo ook een leuke bezigheid.Bij een Samsung-verkooptent staan en Samsung roepen, daarna wegrennen en hetzelfde doen bij een Acertent. Dit deden ze net zo lang totdat de verkopers ze op iedere verdieping achterna kwamen.

Toen we uit het warenhuis liepen werden we bijna omvergereden door eenleipe Riksja. Het leek wel voorbestemd,dus we propten ons drieën in het karretje. De oude vrouw had moeite met ons vooruit te krijgen, en bracht ons naar een compleet vreemde locatie. Vervolgens vroeg ze de hoofdprijs voor de rit van slechts 10 minuten. Hier gingen we niet mee akkoord, en voordat we het wisten begon ze te duwen en het geld letterlijk uit onze handen te trekken. Wat een biatch was dat zeg!

Na dat kuteind naar het hostel wandelen, vanaf de andere kant van de stad, kwam ik erachter dat ik 2 miskopen had gedaan. Mijn laptop had alleen een Chinese stekker, Windows 7 (kots), een niet kloppend toetsenbord en websites alleen zichtbaar in Chinese tekens. Het grootste probleem was nog dat de sd-card poort niet werkte. En daarnaast bleek mijn externe harde schijf ook nog eens netstroomaansluiting te hebben, wat niet werkt als je reist.

Ik werd geconfronteerd met een persoonlijke zwakte. Zelf vind ik het niet fijn als gasten een gerecht terug naar de keuken sturen wanneer ze het niet lekker vinden, zo voel ik me ook als ik terug ga naar een zaak met een product. Ik heb al die tijd een foute vergelijking in mijn hoofd gehad. Dus ik ben in mijn eentje teruggegaan naar die winkel, mijn harde schijf omgeruild voor een compacte, windows xp laten installeren en sd-poort laten maken. En dit zonder Chinees te spreken. Google Translator doet wonderen. Op de terugweg heb ik wat versmarkten bezocht om lokaal voedsel te proeven, dit beviel goed.

Op een avond zaten we in een restaurant en kregen we een heerlijk gerecht voorgeschoteld. Voordat ik de helft op had was het koud. Ze dekten bij onze (Westerse) tafel alleen stokjes in, dus het was een no-go voor mij. Ietsjes later kwamen er wat Chinezen binnen en ze kregen direct mes en vork ingedekt. Bizar. Toen we klaar waren met eten wilden Sjors en Lejo een sigaretje roken, dus ze vroegen aan de vrouwelijke ober of het mocht. Ze zei: ‘No Way'. Nog geen minuut later staken de Chinezen van het bestek een sigaret op. We snapten er niets meer van..

De dag erna pakte ik het slimmer aan. Ik schreef met watervaste stift mijn arm vol met Chinese woorden. Ni Hao, Xie Xie, Dui Bu Qi en Zai Jian. Dit maakte al snel een lach los bij die lieve Chinese verkopers.

Die avond sprak ik met Bob af. Hij kwam naar mijn hostel met 10 vrienden: een Ier, een Brit, een Belg, 2 Nederlanders, een Amerikaan, een Spanjaard, 3 Duitsers en iemand zonder nationaliteit. We gingen eerst ergens wat eten en daarnastappen. Het eten was helemaal geweldig. We bestelden schotel na schotel, Kung Pao, Soyarijst, Pittige kip, Gekruide groentenschotels, Kippenvleugels op stok enz enz. Na het eten haalden we mijn reismaten op en gingen we naar ‘San Li Tun', hèt uitgaansgebied van Bei Jing. We kwamen in het barretje Smugglers terecht, waar de shotjes ons om de oren kwamen gevlogen. Dansen op tafel was niets raars. Iets later stonden we in Red Club, waar wij als Westerse jongens veel aanzien kregen. Vanaf hier weten we er alledrie weinig meer van. Tussendoor hebben we ergens ook nog een wild bloedgevecht gezien tussen 2 meiden. Ik weet nog dat we naar een club gingen, waar we zeker 16 trappen omhoog hebben gelopen. Op elke verdieping was er feest, de een nog gekker dan de ander. Uiteindelijk kwamen we via een brandtrap op een rooftopfeest uit waar onder andere Nirvana werd gedraaid.. Heel vet!

Helaas kwamen we er de volgende ochtend pas achter hoe leuk het was. Na 2 uur slaap moesten we om 07.30 mee met een busje naar de Chinese Muur. Onze kater was niet te overzien. We hebben zo'n 3 uur gelopen en geklommen, aangezien het pad niet altijd even begaanbaar was. Tijdens het wandelen kwamen we een ongelukkig meisje tegen op een brancard. Ze had haar been gebroken. Het stak er aan alle kanten uit. Goede motivatie om het tempo te verhogen. Bepakt met bananen en snickers haalden we het tot ons eindpunt, waarna we met onze brakke kop weer terug werden gebracht naar het hostel.

We hebben een andere dag nog originele Pekingeend op Bei Jinger wijze gegeten, een vereiste als je in Bei Jing verblijft. Hierna hebben we de Verboden Stad bezocht, wat een grote toeristische attractie bleek te zijn. We hebben een drukke winkelstraat bezocht en sloegen zomaar een straatje in. Hier kwamen we erachter dat er in China weldegelijk rare fratsen uitgehaald worden. We zagen gedroogde tarantula's, zeepaardjes, zeesterren, torren, larven en levende schorpioenen per 4 op een stok. Ik kon de verleiding niet weerstaan om de schorpioen te laten liggen. Nadatze een duik in een pan met olie namen, kreeg ik het stokje in de hand geduwd. Ik kreeg Bob, Lejo en Sjors zover om er ook 1 te proeven. Samen genoten we van de harde schaal en ingewanden van de nepkreeft. Gheh!

We zijn trouwens ook nog ergens gaan eten waar we een vrouwelijke, niet goed Engels sprekende gastvrouw kregen. Nadat we onze bestelling hadden geplaatst vroeg ik om ‘Hot Water', en Lejo verstevigde het met ‘Yeah, Hot Water'. Het enige wat de gastvrouw zei was ‘Thank you', en ze liep rood aan. We hebben de kan water nooit gekregen.. Snaptee...

Bob's verjaardag vond, 24 jaar nadat hij in Nederland geboren was, plaats in Bei Jing. Dit werd gevierd door een etentje met 14 personen bij een Russisch restaurant. Aldaar was een van zijn kameraden zo dronken dat hij op tafel in slaap viel. Toen we hem wakker maakte om te betalen kotste hij de 2 pullen bier die hij eerder leeg had gedronken, weer helemaal tot de nok toe vol. Na 4 flessen vodka bevonden we ons weer naar het beruchte San Li Tun om te feesten. Het was al snel voorbij met de pret toen we er achter kwamen dat de rooftoptent gesloten was. De groep vertrok naar een park, waar ze voor weinig geld vrouwen uit de kleren konden zien gaan. Lejo, Sjors en ik liepen nog even de barstraat door, maar eind van de straat om de hoek brak mijn 200 karaats peperkoeken hartje. Een meisje werd door 4 anderen tegen de grond gewerkt en duchtig meerdere malen in het gezicht getrapt. Ik werd wild en trok ze uit elkaar. Nadat ze allen gekalmeerd waren liepen we weg en gebeurde het opnieuw. Ik werd nog wilder en Lejo en Sjors hielden me tegen. Het was afschuwelijk om te zien, maarja, als buitenlander mag je je nergens mee bemoeien.

We waren inmiddels 6 dagen in Bei Jing. We hadden de gekte hier wel een beetje gezien en besloten ons visum voor Viëtnam eerder in te laten gaan en een vlucht te boeken. Na een hoop gesodemieter op de Viëtnamese ambassade waren we nog niet veel verder. Het bleek onmogelijk te zijn, we moesten een nieuw visum aanvragen op internet. Dit deden we, maar het duurde 3 werkdagen. Na 3 werkdagen bleek dat de betaling niet goed was gelopen, en de vlucht die eigenlijk 70 Euro zou kosten, was nu 240 Euro geworden.

We besloten, nadat we uiteindelijk toch een vervroegd visum hadden ontvangen, op goed geluk naar Bei Jing Airport te gaan om een last minute te scoren. Ook moesten we onze Mongoolse centen nog omwisselen voor Chinees of Viëtnamese currency, maar nergens in heel China nemen ze deze valuta aan. Om 22.00u kwamen we erachter dat de eerstvolgende vlucht naar Hanoi om 17.00u ging. Er kwam een leuke uitdaging op ons pad. Het vliegveld als huis gebruiken. Na een lekkere borrel, beetje rondrennen en een kaartspel besloten we de beste slaapplekken ooit te regelen, maar alle bankjes waren bezet. Uiteindelijk sliepen we ieder op een 3-persoonsbank met leuningen tussen elke stoel. Ik heb niet meer dan 2 uur kunnen slapen.

's Morgens besloten we naar de incheckbalie voor Mongolië te gaan. Hier konden we met succes onze 439.000 Mongoolse Kroepoekskes aan Westerse reizigers verkopen. Van dit geld betaalden we ons hostel voor nog 4 dagen. Op internet vonden we een vlucht voor een zure 178 Euro naar Hanoi, op 3 oktober 2010.

Ik zal eens kijken of ik wat leuke foto's kan vinden. Hou het blogje in de gaten, want ik voeg ze rustig stuk voor stuk toe. Bedankt voor het lezen van dit verhaal. Iedere reactie wordt ontvangen met een grote lach op mijn gezicht! Vrienden, stiekem mis ik jullie wel hoor :P