Eerst nog wat interessante informatie:

De reis tot aan Viëtnam leg ik af met Lejo en Sjors Kemper. Een oude klasgenoot van mij en zijn broer. Vanuit daar reis ik alleen verder en vliegen hun naar Sydney. ΤΘΓΡΘΓ, ofwel toekroek was het lokale betaalmiddel. 1 Euro = 1600 kroepoekskes

Bij aankomst in Ulaan Baatar, hoofdstad van Mongolië, kregen we direct een leuke aanbieding. Een passant duwde een kaartje met accomodaties in onze handen met daarop de tekst Tank Driving, Bazooka Shooting and Shooting Range AK47. Dit was echter zo duur dat we het voor deze keer voorbij moesten laten gaan.

Na een ontbijtje in Coffeeshop Amsterdam kwamen we aan in het Gertentenkamp, waar we 4 dagen verbleven. Dit kamp (ca. 60km buiten de hoofdstad) bestond uit 15 tenten, gelegen tussen de rotsen. Deze rotsen maakte ik met mijn berggeitstrategie al snel baas. Bovenop de hoogste rots leek het net alsof ik een miniatuur spoorbaan gebouwd had met hier en daar een boompje. Ik voelde me heel even de schepper van dit alles..

Als kennismaking met de toeristengroep gingen we een wedstijdje voetbal aan met het lokale voetbalteam. Binnen 10 minuten stonden we achter met 2-0. Hier konden wij als Nederlands voetbalteam niet tevreden mee zijn, dus zorgden we voor een 3-2 overwinning met een doelpunt van onze Sjors. Lejo was ongeveer 1 minuut actief in het veld toen hij zijn enkel verzwikte. Tot overmaat van ramp kreeg hij later die avond ook nog een flinke voedselvergiftiging. Hij was zo'n 3 dagen uit de running.

Toen Lejo weer rustig aan uit het diepe dal klauterde, hadden wij een mooie uitdaging klaarstaan voor hem. We gingen als 3 musketiers een lang stuk paardrijden. Wie had dat ooit gedacht, Remy in fysiek contact met een dier.

Het was ook echt een hel!

De beesten luisterden nergens naar, waren de hele heen- en terugweg aan het schijten en hobbelden alsof ze 5 poten hadden. We zijn daarentegen wel een brede rivier overgestoken zonder te vallen. En stiekem geeft het wel een gevoel van macht om op een beest te zitten dat sterker is dan jij, zeker als je een zweep vast hebt.

Op een avond dronken we een biertje met een van de reisleiders, en hij vertelde ons dat hij als bijbaantje in Nederland gertenten verkocht. Zijn vader had een stukje land in Breda en hij woont daar in een gertent. Later die avond heb ik met mijn reismaten genoten van de meest heldere sterrenhemel ooit, zelfs de melkweg was duidelijk zichtbaar.

Vergeleken met de Russen waren de Mongoliërs de meesters van hospitaliteit. Zo gingen we de laatste avond in Ulaan Baatar een hapje eten in een B.B.Q.-restaurant.

Je stelde zelf de ingrediënten samen, en hun maakte een complete show van het simpel bakken op een grote bakplaat. Na het eten vertrokken we naar nachtclub ‘Strings', waar we een multimilionair tegenkwamen die ons de hele avond van gratis drank voorzag. Persoonlijk vond ik het een vieze hoerenloper, en zijn vriend al helemaal. Zeker 5 minuten moeten luisteren naar een mop waarbij ik zwaar mijn best moest doen om een glimlach op mijn gezicht te houden, laat staan te lachen. Daarnaast wel een geweldige avond gehad, mede mogelijk gemaakt door die dikke nek.

De volgende dag moesten we na een schrale 2,5 uur slapen de trein naar BeiJing halen op het station van Ulaan Baatar. Dit was een zware klus. Maar eenmaal in de trein begon ik foto's te maken als een gek. Dit was zeker een leuker trajact dan Rusland. Hoe dichter we bij China kwamen, hoe mooier het werd. Precies op de grens van Mongolië en China las ik een pauze in met dit verhaal. Over een paar dagen ga ik verder..