Ulaan Baatar + Transsiberian Railroad to BeiJing

Eerst nog wat interessante informatie:

De reis tot aan Viëtnam leg ik af met Lejo en Sjors Kemper. Een oude klasgenoot van mij en zijn broer. Vanuit daar reis ik alleen verder en vliegen hun naar Sydney. ΤΘΓΡΘΓ, ofwel toekroek was het lokale betaalmiddel. 1 Euro = 1600 kroepoekskes

Bij aankomst in Ulaan Baatar, hoofdstad van Mongolië, kregen we direct een leuke aanbieding. Een passant duwde een kaartje met accomodaties in onze handen met daarop de tekst Tank Driving, Bazooka Shooting and Shooting Range AK47. Dit was echter zo duur dat we het voor deze keer voorbij moesten laten gaan.

Na een ontbijtje in Coffeeshop Amsterdam kwamen we aan in het Gertentenkamp, waar we 4 dagen verbleven. Dit kamp (ca. 60km buiten de hoofdstad) bestond uit 15 tenten, gelegen tussen de rotsen. Deze rotsen maakte ik met mijn berggeitstrategie al snel baas. Bovenop de hoogste rots leek het net alsof ik een miniatuur spoorbaan gebouwd had met hier en daar een boompje. Ik voelde me heel even de schepper van dit alles..

Als kennismaking met de toeristengroep gingen we een wedstijdje voetbal aan met het lokale voetbalteam. Binnen 10 minuten stonden we achter met 2-0. Hier konden wij als Nederlands voetbalteam niet tevreden mee zijn, dus zorgden we voor een 3-2 overwinning met een doelpunt van onze Sjors. Lejo was ongeveer 1 minuut actief in het veld toen hij zijn enkel verzwikte. Tot overmaat van ramp kreeg hij later die avond ook nog een flinke voedselvergiftiging. Hij was zo'n 3 dagen uit de running.

Toen Lejo weer rustig aan uit het diepe dal klauterde, hadden wij een mooie uitdaging klaarstaan voor hem. We gingen als 3 musketiers een lang stuk paardrijden. Wie had dat ooit gedacht, Remy in fysiek contact met een dier.

Het was ook echt een hel!

De beesten luisterden nergens naar, waren de hele heen- en terugweg aan het schijten en hobbelden alsof ze 5 poten hadden. We zijn daarentegen wel een brede rivier overgestoken zonder te vallen. En stiekem geeft het wel een gevoel van macht om op een beest te zitten dat sterker is dan jij, zeker als je een zweep vast hebt.

Op een avond dronken we een biertje met een van de reisleiders, en hij vertelde ons dat hij als bijbaantje in Nederland gertenten verkocht. Zijn vader had een stukje land in Breda en hij woont daar in een gertent. Later die avond heb ik met mijn reismaten genoten van de meest heldere sterrenhemel ooit, zelfs de melkweg was duidelijk zichtbaar.

Vergeleken met de Russen waren de Mongoliërs de meesters van hospitaliteit. Zo gingen we de laatste avond in Ulaan Baatar een hapje eten in een B.B.Q.-restaurant.

Je stelde zelf de ingrediënten samen, en hun maakte een complete show van het simpel bakken op een grote bakplaat. Na het eten vertrokken we naar nachtclub ‘Strings', waar we een multimilionair tegenkwamen die ons de hele avond van gratis drank voorzag. Persoonlijk vond ik het een vieze hoerenloper, en zijn vriend al helemaal. Zeker 5 minuten moeten luisteren naar een mop waarbij ik zwaar mijn best moest doen om een glimlach op mijn gezicht te houden, laat staan te lachen. Daarnaast wel een geweldige avond gehad, mede mogelijk gemaakt door die dikke nek.

De volgende dag moesten we na een schrale 2,5 uur slapen de trein naar BeiJing halen op het station van Ulaan Baatar. Dit was een zware klus. Maar eenmaal in de trein begon ik foto's te maken als een gek. Dit was zeker een leuker trajact dan Rusland. Hoe dichter we bij China kwamen, hoe mooier het werd. Precies op de grens van Mongolië en China las ik een pauze in met dit verhaal. Over een paar dagen ga ik verder..

Transsiberian Railway

06-09-2010 - 12 -09-2010

Geachte geïnteresseerde maeten,

Afgelopen weken gingen als een wervelwind voorbij.
Dit mede doordat ik nog in een roes zat waar ik al een half jaar uit probeerde te komen. Hierdoor heb ik ook het idee dat ik de eerste 2 weken niet optimaal heb kunnen genieten.

Daarentegen heb ik genoeg meegemaakt. Laten we meteen beginnen..

Het kan zijn dat ik hier en daar een vluchtige spel- of zetfout maak, aangezien ik vandaag een Chinese notebook heb gekocht met een analfabetisch toetsenbord.

De reis begon in Düsseldorf, waar ik met mijn 2 reismaten Sjors en Lejo het vliegtuig naar Moskou pakte. Eenmaal aangekomen kwamen we 2 uur lang in een rij te staan voor een erg strenge douane. De chagerijnige Russen gingen ieder paspoort letter voor letter doorkijken. Daarna keken ze je zo'n 20 keer diep in de ogen aan of jij wel de persoon was die op de pasfoto stond. Vervolgens kreeg ik ook nog mot in de wachtrij omdat ik gewend ben om file te rijden, dus steeds denk dat ik in een andere rij sneller aan de beurt ben. Stressvol maar mooi begin..

Eenmaal door de douane regelden we vervoer naar het hostel in de vorm van een taxi met een dikke speknekchauffeur. Hij snapte niets van de verkeersregels, en de rest van de automobilisten ook niet,. 2-baans wegen met 3 auto's naast elkaar en 2 ongelukken gezien binnen 100 meter. We hebben wat geld gewisseld, en toen we hoorden dat Roebels de munteenheid was duurde het niet lang voordat we ze omtoverden in Knoeperts. 40 Knoeperts = 1 Euro

De dag erna lekker vroeg opgestaan om Moskou te verkennen per metro. Dit is zeker een aanrader, veel metrostations zijn rond 1925 gebouwd en zijn voorzien van mooie architectuur. We hebben wat kathedralen bezichtigd, en daarna besloten we met een flaconneke vodka het Kremlin binnen te gaan. Dit ging echter niet over rozen. Zo kregen we bij de ingangspoort te horen dat we geen drank mee naar binnen mochten nemen, maarwe mochten de inhoud ook niet weggooien, wantop vodka weggooien staat een fikse boete. Eenmaal binnen.. tja, trekpleister voor toeristen, niet geweldig dus.

Al snel kwamen we erachter dat lachen niet gewaardeerd wordt in Rusland. De mannen zijn nors en vrouwen zijn nergens te bekennen. Totdat we in een warenhuis onder de grond aankwamen. Ineens leken de vrouwen als paddestoelen uit de grond te schieten. Aldaar kocht ik een kekke vrouwenmuts die ik omtoverde in een unieke krentebolhouder. Ook liepen hier en daar een soort van S.W.A.T.-lieden rond met OMOH op hun kogelvrije vest. Ik kan het natuurlijk niet laten om die foto níet te spiegelen..

's Avonds verzamelden we samen met een flinke groep toeristen op een perron in een buitenwijk van Moskou om de enige echte Transsiberische Spoorlijn te ontmoeten. Hier namen wij dochtertrein Transmongolië richting Ulaan Baatar. We waren blij dat we eindelijk weg waren van die ingehouden blokkoppen, wij houden van lol!

Het was tot dat moment een raadsel met wie we onze 4-persoons coupe zouden delen. De gelukkige was Misha, een 39-jarige historicus uit Arnhem. Samen met hem probeerden we de definitie van het woord ‘nieuws' te vinden. Hij heeft 5 dagen lang met 3 stinkende zwammen opgescheept gezeten, aangezien wij niet konden douchen tijdens de treinreis.

Het duurde niet lang voordat we een ware Mongool tegenkwamen in de trein. Dit werd al snel onze beste vriend. De 49-jarige acupuncturist heette Dashiringtone en hield wel van een glaasje vodka. Bij de eerste stop waren wij samen met hem de enigen die uit de trein gingen om een flinke vreugdedans te maken. Het Mongoolse volkslied kwam voorbij, en de man gooide met leuzen als Olé Olé, Skòl? Skòl! en Cobraaa 5 metres! (hiermee doelde hij op zijn penis)

Eten was ook een leuke uitdaging. We probeerden de eerste dag een hapje te eten ineen wagon,compleet ingericht als restaurant. De tandloze Russische man die ons bediende sprak geen woord Engels en de kaart was volledig in zijn taal afgedrukt. Al snel werd duidelijk dat de man goed was in hints. Sjors wees een gerecht aan, en de man maakte het geluid van een koe, terwijl hij 2 hoorns vormde met zijn vingers en zijn tong aanwees. Dit was overduidelijk koeientong. Sjors kon de verleiding niet weerstaan en kreeg een paar minuten later een bevroren lap koeientong op zijn bordje. Ik kreeg een broodje ham zonder broodje, en Lejo een salade garnalen zonder sla en garnalen. Het was al snel duidelijk dat dit de laatste keer was, aangezien we ook per persoon onze melk en suiker van de koffie moesten afrekenen.

Toen we bij een volgende tussenstop kwamen stapte we samen metDashiringtone uit en zag hij nog een mongoliër, waarop wij vroegen of hij ook uit Mongolië kwam. Daarop zei hij, ‘He is Mongol'.

Onze magen begonnen te rommelen en de zoektocht naar voedsel ging verder. Bij een stop in een dorpje gingen Lejo en ik naar buiten. De babushkas kwamen op ons afgestormd om hun warme spijzen voor bodemprijzen tijdenshet reizen aan te prijzen. We scoorden een maaltijd bestaande uit gekookte aardappelen, lekkere worst, zure augurken, ravioli en gevulde hartige frituurkwak. Dit alles voor een euro of 2.

Het treinreizen zelf stelde niet veel voor. Een lekker bed, iedere dag een acrobatische workout, beetje lezen, socializen met reizigers op de trein (leeftijden 20 t/m 73), 's avonds een biertje. Alles liep op rolletjes totdat... ! ...Er een aanslag werd gepleegd op onze coupé. We hoorden ineens een harde knap en dachten dat het een tak was. Maar toen we de dag erna het rolluik omhoog deden ontdekten we dat iemand een heuse rots tegen onze coupé had gekatapulteerd. Maar goed dat we dubbel glas hadden. Een dag later kwamen we aan in Ulaan Baatar, onze 1e tussenstop.